คำเตือนเนื้อหา
เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม
- มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ
เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม
เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
เปลี่ยนฉันให้รักนาย (ผู้ชายคลั่งรัก)
ฉันมีนาอายุ 24 ปี ตกงาน แถมแฟนยังทิ้งไปมีคนอื่นเพราะว่าฉันอ้วน เลยตัดสินใจทุ่มเงินเก็บทั้งหมดที่มีไปลงคอร์สลดน้ำหนักนวัตกรรมใหม่ แต่ไม่มีเงินจ่ายค่าคอรส์ต่อไป จึงจำต้องไปทำงานกับคุณนาวินจอมเผด็จการ
ผู้เข้าชมรวม
959
ผู้เข้าชมเดือนนี้
21
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ครับ ๆ คำก็คุณ! สองคำก็คุณ! ผมไม่ชอบเลย งั้นลองเปลี่ยนมาเรียกเป็น…พี่วินเฉย ๆ ดูไหม?”
“ฮะ!!!…”
“ฮะอะไรอีก! ไม่ต้องฮะแล้ว ไหนลองเรียกผมว่าพี่วินซิ”
“คุณนาวิน!!! นี่คุณล้อเล่นอะไรเนี่ย!? ฉันไม่ตลกด้วยนะคะ!!! มันไม่โอเคเลย!!!” ฉันพูดออกไปอย่างเหลืออด เมื่อเขาเล่นไม่เลิก เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย หรือเพราะตื่นเช้าเลยเมาขี้ตา
“แล้วใครบอกว่าผมล้อเล่น หรือเห็นว่าเป็นเรื่องตลก หน้าผมบอกคุณแบบนั้นเหรอ? คุณมีนาคุณอายุน้อยกว่าผม เรียกผมว่าพี่น่ะถูกแล้ว เดี๋ยวเราต้องเจอกันอีกนาน จะมาเรียกคุณ! คุณ! คุณ! ทำไมนักหนา แค่ฟังคนอื่นเรียกก็เอียนจะแย่อยู่แล้ว คุณอย่าไปเรียกตามเขาเลย ตัวคุณเองฟังผมพูดบ่อย ๆ ไม่รู้สึกว่ามันดูเป็นทางการไปหน่อยหรือไง” เขาพูดออกมาเสียงเข้ม กดสีหน้าจริงจัง จนฉันไปต่อไม่ถูก
“อะ..เออ...แต่ว่าคุณเป็นเจ้านายฉัน”
“เจ้านายแล้วไง? อีกหนึ่งปีข้างหน้านู่น แต่ตอนนี้ไม่ใช่! เพราะตอนนี้ผมเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังจะมาเป็นบัดดี้คู่กายของคุณเท่านั้น”
“ฮะ!? บัดนี้คู่กายอะไรอีก ยะ..อย่าบอกนะ”
“ใช่! ผมเป็นเทรนเนอร์ของคุณเองแหละ และผมจะอยู่กับคุณตลอดหนึ่งปี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ดูแลคุณทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องกิน”
“ปะ..เป็นไปได้ไง!!!” ฉันรำพึงรำพันออกไปอย่างตกใจ
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?” เขาเลิกคิ้วถาม
“ก็คุณเป็นนายจ้าง! เป็นเจ้าของบริษัท! คุณจะลงมาทำงานแบบลูกจ้างไม่ได้!”
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย”
“ก็ใช่น่ะสิ! เจ้านายจะลงมาทำงานเป็นลูกน้องได้ยังไง ไหนพี่แป้งกับพี่นิบอกว่ามีเทรนเนอร์ตั้งหลายคน แล้วทำไมถึงเป็นคุณไปได้!”
“มันก็ใช่ ที่ว่าที่นี่มีเทรนเนอร์เยอะ แต่คุณคิดเหรอ ว่าผมจะยอมให้คนอื่นมาเทรนคอร์สให้คุณ”
“ที่คุณพูดหมายความว่ายังไง?”
“เฮ้ออออ ไม่มีอะไรหรอก งั้นคุณก็คิดซะว่าคุณทำบุญมาเยอะ เลยโชคดีได้ผมมาเป็นเพื่อนคู่ใจก็แล้วกัน และรู้เอาไว้ด้วยนะครับ ว่ามีผู้หญิงอีกเยอะมาก ที่อยากได้ผมไปเซอร์วิสแบบนี้ให้ แต่สิทธิ์นั้นกลับเป็นของคุณเพียงคนเดียว” อะไรของเขา มันไม่มีความสมเหตุสมผลอยู่ในนั้นเลย
“.....” ฉันอ้าปากพะงาบ ๆ จะพูดแย้งออกไป แต่ก็ไม่กล้าพูด โชคดีกับผีน่ะสิ! ถามฉันสักคำหรือยัง ว่าฉันอยากได้สิทธิ์นั้นไหม…เหอะ สิทธิพิเศษเทรนให้พร้อมแต๊ะอั๋งน่ะเหรอ? กว่าจะจบคอร์สหมดปี ฉันคงได้หัวใจวายตายก่อนพอดี!
**นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายที่นักเขียนแต่งขึ้นเอง มาจากจินตนาการทั้งหมดนะคะ ตัวละคร หรือสถานที่เหตุการณ์ต่างๆ ไม่มีอยู่จริง หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย**
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ และที่แก้ไขเพิ่มเติม นิยายเรื่องนี้และรูปภาพทุกภาพ เป็นลิขสิทธิ์ของนักเขียนนามปากกา "ภิภัค ต้องจันทร์" และนักวาด "จิณโธ ต้องจันทร์" ไม่อนุญาตให้ทำซ้ำ ดัดแปลง คัดลอก เผยแพร่ นำไปใช้เพื่อหารายได้ในเชิงพาณิชย์ หรือใดใดก็ตาม โดยที่ไม่ได้รับการอนุญาต หากผู้ใดฝ่าฝืนทางเราจะดำเนินคดีตามกฎหมายถึงที่สุด ขอบคุณค่ะ
ส่วนนี่คือเพลงที่ทางเราคิดว่าเข้ากับเนื้อเรื่องเหลือเกิน ไปฟังกันได้นะคะ
ผลงานอื่นๆ ของ ภิภัค ต้องจันทร์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ภิภัค ต้องจันทร์
ความคิดเห็น